Helena, het spook van de Zeedijk
Helena is het beroemdste spook van Amsterdam. Zij woonde met haar vader en zusje in de 18e eeuw op Zeedijk 134, waar nu Café de Kroegtijger is gevestigd. Helena en Diana werden beiden verliefd op een knappe zeeman: Wouter. Hij koos voor Diana, wat tot grote jaloezie en ergenis leidde bij Helena. Toen Wouter de zee opging, beloofde hij Diana om haar regelmatig te schrijven. Hij schreef haar ook trouw, alleen zijn brieven kwamen nooit aan. Helena haalde ze namelijk van het posthuis en stak er de open haard mee aan. Nadat Diana een paar maanden niks gehoord had, begon ze te twijfelen aan haar Wouter. Wilde hij haar niet meer zien? Had hij iemand anders? Ze werd met de dag verdrietiger. Op een dag stuurde haar vader Diana naar het posthuis. Hij verwachte een pakketje. Toen ze aankwam was er naast het pakketje ook een brief van Wouter. Haar hart ging tekeer en deelde met de vrouw die daar werkte dat ze maanden naar deze brief uitkeek. De vrouw keek haar vreemd aan en zei dat ze aan het handschrift zag ze dat Wouter haar veel meer brieven had geschreven. Ze gaf die brieven namelijk altijd aan Helena mee. Diana wist niet wat ze hoorde en stormde naar huis. Ze vond Helena op haar kamer en de zussen kregen een gigantische ruzie. Nadat Helena het eindelijk had toegegeven riep Diana dat ze alles tegen haar vader zou zeggen. Helena schrok van haar woorden en duwde Diana zo van de trap af, de kelder in. Diana viel met hoofd op de stenen vloer en verloor haar bewustzijn. Helena rende naar beneden en concludeerde dat haar zuster nog niet dood was. Ze kon twee dingen doen. Hulp halen en daarna een pak slaag van haar vader krijgen. En nog maar te zwijgen wat haar zuster allemaal gaat rondvertellen. Helena kromp ineen, ze zou bespot worden in buurt. Helena pakte een zware tegel die daar op de grond lag en liet die op haar zusters hoofd vallen. Diana bleef ademen. Ze pakte de tegel op en gooide de steen net zolang tot ze haar zuster niet meer hoorde ademen. De bloedvlekken ruimde ze op, de steen gooide ze in de gracht en ze rende naar haar vader om te vertellen dat Diana was gevallen. Een paar weken later keerde Wouter terug en hij was kapot van verdriet. Hij vond troost in Helena’s armen en viel daarna voor haar. Nadat hij haar vader om toestemming had gevraagd, werd Helena ziek. Elke week werd ze zieker en zieker. Op haar sterfbed op 24 juli 1753 onthulde zij haar geheim. Als de dood voor wat haar te wachten stond aan gene zijde. Ze had vergiffenis nodig. Maar die kreeg ze niet. Niet van Wouter, niet van haar familie. En sindsdien laat Helena zich in de nacht op 24 juli steevast horen ergens op de Zeedijk. IJselijk gekrijs, vreselijk gehuil, gegil, gejammer en geklaag. Nog altijd op zoek naar een manier om vergeven te worden.
