‘Vieze kanker homo. We leven in een vrij land waar fucking homo’s gehaat mogen worden. Bijna de hele wereld heeft een hekel aan jullie viezigheid. Jullie dienen je te gedragen als normaal mens, maar jullie zijn geen mensen en hebben een hekel aan iedereen, behalve aan homo’s. God gaat jullie bestraffen.’

Meer dan zes maanden werd ik voortdurend met dit soort zieke teksten gestalkt door een goede bekende van de Amsterdamse politie. Het bleek om een Nederlander van Irakese afkomst te gaan die mij stelselmatig stalkte, bedreigde en beledigde en daar steeds een stapje verder in ging. Terwijl onze burgemeester vorig jaar een plichtmatig kijk-mij-eens-tolerant-zijn-bezoekje bracht aan het Milkshake Festival, kreeg ik op diezelfde dag elf bedreigingen binnen vanwege mijn geaardheid. Een dag voordat zij de diversiteit van ‘haar’ kleurrijke en tolerante stad stond te vieren in het Westerpark, werd er een homoseksuele man van zijn fiets geschopt in de Jan Evertsenstraat. Ook hij werd uitgescholden voor ‘kanker homo’.

Na enige tijd ben ik weggegaan uit Amsterdam, ten eerste omdat ik me er niet meer zo prettig voelde en ten tweede om de kracht te vinden om Mokum Magazine maandelijks uit te kunnen brengen. Ondertussen werd mijn leven nog altijd verziekt door een zieke man. ‘Je moet hem gewoon negeren/blokkeren’, werd mij geadviseerd. Geprobeerd, werkte niet. Zonder verder in details te treden wist hij steeds andere manieren te vinden om mij te laten weten dat ik een ‘fucking vieze kankerhomo’ ben die ‘deze strijd met hem zou gaan verliezen’.

Als je voortdurend wordt gestalkt, kijk je op den duur continu achterom of om je heen. Heb je slapeloze nachten. Ben je onrustig en doe je op een gegeven moment alle deuren op slot zodra je alleen thuis bent. Schrik je je rot van onverwachte bewegingen van andere mensen. Ben je voortdurend op je hoede. Loop je sneller. Zorg je ervoor dat je de juiste huissleutel alvast bij de hand hebt zodra je in de buurt bent van je woning. Soms werd ik woedend, soms liepen de tranen over mijn wangen van onmacht. Vrijwel niemand heb ik hier tot nu toe van op de hoogte gebracht, maar het is waar: achter elke glimlach – dus ook die van mij – schuilt een traan.

En hoe wrang is het, als je nota bene hoofdredacteur bent van Mokum Magazine en precies twintig jaar in de stad woont die door dit kneiterlinkse college van wegkijkende kwakzalvers zo lieflijk ‘een plek voor wie kwetsbaar is’ wordt genoemd? Dat je uitgerekend in Amsterdam wordt afgerekend op je geaardheid? Telkens als ik op het Centraal Station uitstapte, keerde dat beklemmende gevoel terug.

Bij de allereerste keer dat ik aangifte wilde doen, werd mij gevraagd of ik eerst nog een keer kort wilde reageren op de uitingen van dit dieptrieste stuk stront, omdat je juridisch gezien sterker staat wanneer je iemand verzoekt om ermee op te houden. Je raadt het al: toen ik daar gehoor aan gaf, ging het van kwaad tot erger. Terwijl mevrouw Halsema in haar sneeuwwitte vredesduifjurk bij wijze van symboolpolitiek met haar Stopera-vriendjes en vriendinnetjes stond te dansen en zwaaien op boot 1 van de Canal Parade werd mij geadviseerd om een afspraak te maken om mijn aangifte alsnog te voltooien. Op dezelfde dag weigerde een TCS-taxichauffeur om een dragqueen mee te nemen. Dat is Amsterdam, het meest intolerante multiculturele dorp van Nederland, waar het kennelijk prioriteit heeft dat I Amsterdam-letters moeten worden weggehaald van het Museumplein.

Nota bene ík moest aangifte doen om een dwaas met psychoses die mijn leven verstoorde in een zorgtraject te krijgen. Een groot compliment voor Roos, de fantastische hoofdagent van de Politie Eenheid Amsterdam, die mij heel goed heeft begeleid en altijd voor me klaarstond, is op zijn plaats. Inmiddels sta ik als AOL (afspraak op locatie) in het politiesysteem voor meerdere locaties. Maar vooralsnog heb ik nog steeds geen enkele zekerheid dat de verdachte er definitief mee ophoudt. Gaat een gedwongen zorgtraject er uiteindelijk voor zorgen dat hij mij niet meer ziet als een smerig varken dat moet worden afgemaakt, onthoofd, gestenigd en van een berg gegooid? Denk het niet. Maar mocht ik een mes tussen mijn ribben krijgen of een kogel door mijn kop, dan is het bij deze maar vermeld dat deze kankerhomo zielsveel houdt van Robert, m’n ouders, mijn familie en vrienden.

Tegen beter weten in maar hopen dat Amsterdam ooit weer eens de lieve stad wordt die het ooit is geweest. Welterusten, Femke, Rutger, Udo, Marjolein, Laurens, Marieke, Simone, Sharon en Touria!

Martijn van Stuyvenberg

Hoofdredacteur Mokum Magazine

Martijn heeft een verzoek tot schadevergoeding, een schriftelijke slachtofferverklaring en een verzoek om contact- en gebiedsverbod ingediend bij het OM. Gisteren (vrijdag 15 februari) heeft de zitting plaatsgevonden. De uitspraak zal binnenkort worden gecommuniceerd. Als er een schadevergoeding wordt vastgesteld, zal Martijn de helft aan het Antoni van Leeuwenhoek doneren en de andere helft overmaken naar het COC Amsterdam. Dit vanwege het veelvuldig gebruik van de woorden ‘kanker’ en ‘homo’ .