Ik heb dus een klacht. Ik vind dat er in Amsterdam teveel mogelijkheden zijn om te klagen. Voor elke vorm van ergernis of overlast kun je online, telefonisch, schriftelijk en zelfs aan het Stadsloket je gal spuwen. Zelfs als je een klacht hebt ingediend, kun je weer een klacht indienen over de afhandeling ervan. Ook anoniem kun je steen en been klagen. Woon- of bijstandsfraude, misdaad, illegale (vakantie)verhuur, Zwarte Piet, huiselijk geweld, discriminatie, straatnamen: noem jezelf Jan of Truus en gooi je emmer leeg om Amsterdam zogenaamd veiliger, rechtvaardiger en eerlijker te maken. Maar in werkelijkheid ben je natuurlijk gewoon de Judas van dit decennium als je te gretig gebruik maakt van de middelen die je geboden worden om herhaaldelijk te muggenziften tot je je zin krijgt. Want laten we eerlijk zijn: je levert daarmee ook een bijdrage aan de toenemende verontwaardiging, intolerantie en onhebbelijkheid van deze stad.
Rijdende Rechter
En zo komen er ook steeds meer baantjes bij voor mensen die worden betaald om al dat gezanik klakkeloos en zonder tegengas te noteren. Wordt het niet eens tijd dat zij de bevoegdheden van de Rijdende Rechter krijgen en mogen zeggen: ‘meneer, als u boven een café woont dat al 100 jaar bestaat, dan hád u misschien kunnen weten dat daar weleens een hockeyfeestje wordt gevierd. Met heel veel witte wijnslurpende meisjes die om twee uur ’s nachts giechelend het pand verlaten en bij wijze van afscheidsgroet luidkeels Killing Me Softly van The Fugees aanheffen.
‘Amsterdam vertrut’
Maar nee, we laten het toe dat de statistieken ons er keer op keer op wijzen dat het aantal klachten ‘explosief is toegenomen’. Deze cijfers worden dan weer gretig gepubliceerd in kranten, websites en via social media. Vervolgens komen er regels, maatregelen en verboden bij en trekt iedereen vrijwel dezelfde conclusie: ‘Amsterdam vertrut’, ‘het is hier geen dorp’ en ‘yuppen moeten terug naar hun hutje op de hei’. Iets met een cirkeltje dat rond is…
Opheffen, die kliklijntjes!
Klink ik als de directeur van de EO als ik me hardop afvraag of we ons zo langzamerhand niet kapot moeten schamen dat we financieel gezien in staat zijn om in de mooiste stad van de wereld te wonen en tóch alle mogelijkheden aangrijpen om anderen hun plezier, festival, wereldreis of verbouwing te misgunnen? Wordt het gewoon niet eens tijd dat we wat kliklijntjes opheffen, zodat ik niet meer op een verjaardag hoef uit te leggen wat er in dat chagrijnige Amsterdam toch allemaal aan de hand is?
Gouden Eeuw
We leven in een tweede Gouden Eeuw die we van het Amsterdam Museum niet meer zo mogen noemen. We leven in een tijd dat er bij een verbouwing van je wordt verwacht dat je een poster op je raam plakt met de omschrijving van de bouwactiviteit, de naam, het e-mailadres en het telefoonnummer van de aannemer of uitvoerder of een andere contactpersoon erop. Zodat je wekenlang zelf ook in de zenuwen zit, omdat je wéét dat je buren gaan bellen of mailen over overlast. We leven in een tijd dat we ons zelfs druk maken over pepernoten die met VOC-kruiden zijn bereid.
Ver weg van deze intense triestheid bevond ik mij een week geleden nog op een Spaanse camping tussen de gillende kinderen en een buurman die ’s ochtends een uurtje luide muziek draaide. In plaats van naar de receptie te lopen om uitgebreid te gaan mopperen, genoot ik op de veranda in een loungestoel van het zonnetje, de levendigheid om me heen en verlang ik nu bijna terug naar zijn heerlijke kutmuziek!
Martijn van Stuyvenberg
Hoofdredacteur Mokum Magazine
PS Mocht u naar aanleiding van deze column een klacht hebben, dan veeg ik daar volgaarne mijn derrière mee af.
