Mijn beste vriend is een Rotterdammer. Dat is het enige waaraan hij niks kan doen. Als je hem hoort praten, is het net alsof het neefje van Herman den Blijker aan het woord is. Al jarenlang voeren wij een gespeelde 020 vs. 010-strijd. Natuurlijk weet ik heus wel dat Rotterdam ook een prachtige stad is, met een veel leukere burgemeester en ook dat Euromastje en die Ahoy zijn best aardige trekpleisters. En vooruit: het Eurovisiesongfestival is de havenstad van harte gegund.
Regelmatig krijg ik van mijn vriend uit Rotjeknor de vraag wanneer ik zijn kant op kom. ‘Druk, druk, druk’, WhatsApp ik dan terug. Of ik vraag of het hem schikt als Pasen en Pinksteren op één dag vallen. En man man man, wat had meneer een lol toen ik van mijn schoonmoeder een Postcode Loterij bon voor een diner voor 2 personen bij Jamie’s Italian Rotterdam had gekregen. ‘Ga jij er anders maar met die losgeslagen Bokito van jullie naartoe’, liet ik hem weten, gevolgd door een kotsende smiley en de klassieke oneliner: ‘hoe dichter bij Dordt, hoe rotter het wordt!’
Lees ook: Kankergesprek in stiltecoupé
En toen kreeg ik in augustus ineens een berichtje van zijn vriendin. Of ze me even mocht bellen, het was dringend. Ik was meteen op mijn hoede, want het was waarschijnlijk weer een k#tgeintje van die pleurislijer. Maar aan haar stem hoorde ik meteen dat het foute boel was. ‘Acute leukemie’ was het enige dat ik verstond. Ik voelde al het leven in mijn gezicht wegtrekken. ‘Hij ‘legt’ al in het Erasmus MC en ze gaan volgende week met de chemo beginnen. Ik houd je op de hoogte.’
Na twee maanden onzekerheid kwam er eindelijk een bericht van hemzelf: heel voorzichtig ging het weer de goede kant op. Het verbale staakt-het-vuren was onmiddellijk over. ‘Zelfs Feyenoord is in het onderste rijtje beland van deze ellende’, appte ik hem terug. ‘Zin om vrijdag naar 010 te komen?’ reageerde hij. Ja natuurlijk had ik daar zin in! Nou ja, zin… Ik informeerde nog of hij wellicht overgeplaatst kon worden naar het AMC, maar daarop kreeg ik een middelvinger terug.
Het werd – ondanks alles – een ouderwets gezellige ochtend in het Erasmus. In een vlaag van verstandsverbijstering schijn ik zelfs hardop gezegd te hebben dat Rotterdam toch best leuk is opgeknapt. Op Rotterdam Centraal heb ik dat onmiddellijk rechtgezet. Want het allermooiste aan Rotterdam is en blijft… de trein naar Amsterdam!
Martijn van Stuyvenberg
Hoofdredacteur Mokum Magazine
Klassieker Klassieker
