Candy Dulfer: ‘Ik wil wel 118 worden!’

In haar nieuwe radioprogramma ‘Candy’s World’ (bij Sublime) neemt onze eigen ‘Lady of the Sax’ Candy Dulfer ons mee op een spannende reis vol verrassende en prikkelende keuzes. “Ik sta niet achter één muzikaal geloof.”

Weinig praten, veel draaien en iedereen een lekker gevoel geven. En dat allemaal, tijdens de lockdown, vanuit haar eigen huis. ‘Ik heb honderd procent vrijheid, maak mijn eigen keuzes. Van jazzy tot een mooie remix van een vintage disconummer. Ik draai hippe, nieuwe, releases maar in tijden van crisis willen mensen ook graag iets vertrouwds horen. Zo kun je verrassen, maar dat doe ik dan wel op mijn eigen manier. Ik master alles zelf bij elkaar.’ Het moeten vooral relaxte funky, soulvolle en jazzy uurtjes worden, vol muziek waar je zelf ook blij van wordt. ‘Thuis heb ik alles bij de hand en kan me helemaal uitleven op de computer en in mijn eigen platenkast. Ik heb niet één cd. Cd’s vind ik zó lelijk. Het fijne is dat je ‘eigen baas’ bent. Voor de meeste DJ’s op de grote zenders is dat allang niet meer het geval. Alles wordt van hogerhand bepaald en de muziek rolt, kant en klaar, uit de computer. Ook een vak hoor, om dat goed te kunnen doen. Maar ik vind het heerlijk om zelf te kiezen en ook eens een nummertje van acht minuten te draaien. Of onbekender werk. Niet te alternatief, niet te commercieel. En als mensen dan zeggen: ‘Te gek, dit kende ik nog niet,’ dan is het voor mij geslaagd.’

Met ‘Candy’s World’ wil je ook een podium bieden aan Nederlandse musici die het (nu) behoorlijk moeilijk hebben.

‘Er is veel talent. Elke week zet ik een nieuwe artiest even in de spotlights. Door corona zie je ze niet maar op de podia. Beginnende artiesten moeten het vooral hebben van hun eigen sociale media om een groter publiek te bereiken. Het zou toch een kleine moeite zijn om hen een eigen programma of zelfs een zender te geven? Een kunstkanaal waarop ze hun werk kunnen laten horen? Dat laatste zit er nu, hopelijk, aan te komen.’

Lees ook: Jennie Lena: ‘Ik dompel me graag onder in de drukte van de stad’

Corona betekent voor jou allerminst stilzitten.

‘Je moet, heb ik altijd geleerd, van de nood een deugd maken. Live streamen, wat kleine concertjes geven toen dat weer even mocht. En ik begon een theatertour. Dat wilde ik al langer. Maar omdat ik altijd zoveel op reis was met de grote band schoof ik dat altijd vooruit.Muziek maken met een intiem combo, verhalen vertellen, een vleugje stand up comedy.’

Waar vertelde je over?

‘Over van alles wat je meemaakt in dit vak. Ja, ook over de sterren die je ontmoet, briljante mensen die door iedereen de hemel worden in geprezen, maar eigenlijk net zo zijn als jij en ik. Van Morrison bijvoorbeeld, een genie. Maar ook een meneer met altijd heel veel pech, op het klungelige af. Gek, vroeger was ik een dodelijk verlegen meisje. Maar dat leer je in dit vak snel af. Met mijn vader stond ik op mijn zesde al op het podium. Ik had ook al vroeg een hit. Maar dat was niet het doel: hup, een paar hits en klaar. Ik deed het in stapjes omdat ik gewoon mijn hele leven wil blijven spelen. Daardoor heb ik nu nog altijd een carriere. En als ik op een dag omval mogen ze namens mij tijdens de grafrede zeggen: ‘Ook al ben ik er nu niet meer, ik heb geleefd!’ Al hoop ik dat dat nog lang duurt. Ik wil wel 118 worden.’

Weet je dat er ooit een kat naar je is vernoemd?

‘Haha. Ook een hond. Mijn moeder is gek van dieren en had altijd aanloophonden. Eentje vernoemde ze naar mij. Zaten we in een restaurant op IJburg, riep mijn moeder ineens: ‘Zeg heeft Candy al gepoept vandaag?’ Dat was wel een beetje genant.’

De toekomst?

‘Samen met mijn band hebben we veel optredens moeten afzeggen. Ik sta te springen om die straks in te halen: anderhalf jaar in een jaar te stoppen. Want ik blijf toch een echt podiumbeest.’