Hanny Veerkamp: ‘Ik ben niet het type dat achter de geraniums gaat zitten’

De Duvel Is Oud is een fotografisch eerbetoon in de Beurs van Berlage aan de senior citizens van Amsterdam. Ook Hanny Veerkamp (74) is vastgelegd voor deze tentoonstelling.

Waar in Amsterdam kwam je ter wereld?

‘Ik ben als oudste van 6 kinderen geboren in de Bestevâerstraat, maar twee weken later kregen mijn ouders een halve woning in de Tweede Looiersdwarsstraat. Ik groeide op in een tijd dat het nog rustig was in de Jordaan. En dat geldt ook voor de Staatsliedenbuurt, waar we op mijn twaalfde naartoe verhuisden. Mijn vader was heier en mijn moeder werkte als vakkenvuller bij de Dirk van den Broek in de Tweede Nassaustraat. ‘De beste’, riep ze dan altijd, omdat ze de snelste was.’

Welke jeugdherinneringen koester je?

‘Het leven speelde zich veelal af op straat en de bewoners waren voornamelijk rasechte Amsterdammers, die elkaar goed kenden. Toen mijn moeder een tweeling kreeg, werd ze door de hele buurt overspoeld met kleding, drank en cadeaus. Als kind noemde je iedereen ‘oom’ of ‘tante’. Dat soort dingen maak je nu in geen enkele Amsterdamse buurt meer mee.’

Wat wilde je worden?

‘Zangeres. Ik was fan van Corry Konings, maar ik kon helaas niet zingen. Al op jonge leeftijd kwam ik door mijn tante in de horeca terecht en dat ben ik mijn hele leven blijven doen.’

Wanneer kwam Ton in je leven?

‘Dat was in 1975, dat we achteraf ons ‘knoei-jaar’ noemden. We waren allebei getrouwd en we leerden elkaar kennen aan de bar op een verjaardag bij de buurman. Het was liefde op het eerste gezicht, dus uiteindelijk zijn we allebei gescheiden.’

In 1981 opende je – samen met Ton – het bekende Amsterdamse café Dusart, dat jullie 21 jaar hebben gerund en een begrip werd in Amsterdam…

‘Het was een droom die uitkwam. Ik wilde altijd al een eigen zaak hebben, dus die kans hebben we met beide handen aangegrepen. Van een koffiehuis hebben we er een bekend eetcafé van gemaakt, dat bekend stond om de lekkerste spareribs van Amsterdam.’

Lees ook: Reportage | Echte Mokummers aan het woord

Wereldberoemd in Nederland werden jullie in 2004 door het tv-programma Man Bijt Hond. Hoe komt het dat ‘de Veerkampjes’ tot op de dag van vandaag zo geliefd zijn?

‘Geen idee, maar ik vind het hartstikke leuk. Laatst waren we een weekje in Benidorm en nog steeds vroegen veel mensen of ze met ons op de foto mochten. En vanochtend, toen ik een bedrijf belde en mijn naam zei, vroeg de man die ik aan de lijn had: ‘oh, van de Veerkampjes?’ Ook praat iedereen nog steeds heel liefdevol over mijn moeder (Nel Veerkamp, red.), vaak als iemand een tijgerprintje draagt. ‘Kijk, dát zijn mijn fans’, had ze nu waarschijnlijk vol trots gezegd.’

Samen met Ton ben je gefotografeerd voor de expositie De Duvel Is Oud, die tot en met 28 november is te zien in de Beurs van Berlage. Is de titel van deze tentoonstelling op jou van toepassing?

‘Zeker weten! Mijn moeder riep het ook altijd, met name op de momenten dat anderen riepen dat ze ergens te oud voor was. Maar je bent zo oud als je je voelt. Ik ben nu 74, maar zo voel ik me niet. Hooguit een jaar of zestig. Natuurlijk merk ik aan mijn lijf dat ik ouder word, maar ik zie ook weleens mensen lopen van mijn leeftijd bij wie ik denk: jeetje, wat een oud wijf! Mijn geheim? Kwestie van in het leven blijven staan, denk ik. Ik ben niet het type dat thuis achter de geraniums gaat zitten. Integendeel zelfs!’

Hoe kijk je tegen het leven aan als je 74 bent?

‘Tja… ik kan 100 worden, maar misschien heb ik nog maar 10 jaar. En die zijn zo om, hoor. Hoe ouder je wordt, des te sneller de tijd gaat. Vroeger had je het over ‘later, als ik oud ben’. Nu zijn we zelf oud in de ogen van jonge mensen. Leuk is het niet en ik moet er ook niet teveel over nadenken. Thuis praten we er niet over, maar als je ouder wordt denk je er wel steeds meer aan. Ik moet er ook echt niet aan denken dat ik zomaar ineens dood neerval, want ik zou wel graag afscheid van iedereen willen nemen. Maar goed, daar heb je niets over te zeggen. Ik hoop dat ik nog lang op de been ben en dat het in mijn hoofd helder blijft. Zolang dat het geval is, zit ik boordevol leuke toekomstplannen!’