‘Jezus Christus, Martijn!’ De ogen van mijn groene vriendin spuwen vuur. Ze kijkt me aan alsof ik zojuist heb bekend dat ik de handlanger van Inez Weski ben. Zodra mijn groene vriendin de beide namen van de eniggeboren Zoon van God hardop uitspreekt, zijn de rapen gaar. Al maandenlang probeert ze mij aan een Chai Latte of een koffie met havermelk te krijgen, maar haar verwoede pogingen maken mij astmatisch: bij de gedachte alleen al krijg ik het Spaans benauwd. Ik val nu eenmaal in de categorie ‘wat de boer niet kent, dat vreet – én zuipt – hij niet’. Geef mij nou maar gewoon een koffie verkeerd met volle melk en je hebt geen kind meer aan me. Het opdringen van keuzes en intenties werkt bij mij al 48 jaar averechts. De hardnekkigheid waarmee mijn (plant)aardige vriendin me probeert over te halen, neemt daarentegen bijna maniakale vormen aan. ‘Nog even en je gaat erbij stampvoeten’, probeer ik de angel uit haar hysterie te halen. ‘Nou, ik ken anders niemand die wat eten en drinken betreft zó conservatief is als jij’, mompelt ze. Dat stempel laat ik me niet aanmeten. ‘Lul toch niet, ik haal regelmatig iets rawerigs, fresherigs, pure-rigs, veganerigs of iets anders organic-erigs bij Dr. Smooji en daar ben ik ook heel enthousiast over’, pareer ik.
Lees ook: ‘Dag broertje!’
Mijn groene vriendin, die graag het laatste woord heeft, is nog niet klaar met me. ‘Ja en ondertussen gaat meneer wel elke week naar de Hollandse vetsin-Chinees. Weet je hoe slecht dát voor je is?’ Zwijgzaam staren we voor ons uit op het bankje bij de Coffeecompany. Ik kijk achterom om de grote menukaart achter de bar te kunnen lezen. ‘Wil jij misschien een Matcha Lemonade?’, stel ik voor. Ze knikt als een beteuterde peuter wiens speelgoed net is afgepakt. Als ik een paar minuten later naar buitenkom, zie ik dat mijn belerende groene vriendin de weg is overgestoken om aan de overkant een sigaretje te roken…
Martijn van Stuyvenberg
Hoofdredacteur Mokum Magazine
