Mijn hele kindertijd bubbelde krachtig in mijn hoofd naar het heden, toen de derde winterlezing van de VPRO eindigde met een opname van de kortgeleden overleden mevrouw Mieke Spelberg, die piano speelde. Ik mocht op zondagen altijd naar de kinderuitzending van de VPRO-radio luisteren, gepresenteerd door Mieke Spelberg, de vrouw van dominee Spelberg.
‘Kinderen van een vader, reik elkaar de hand,’ werd er door een kinderkoortje gezongen. Meer kan ik me niet herinneren. Nu ja, het was nog voor de oorlog en ik was ongeveer zeven jaar oud. Het was aan het einde van de derde winterlezing van de VPRO, waar onze oren intensief werden verwend door de klimaatactivist en zoöloog George Monbiot. Hij was columnist bij The Guardian en werd geïnterviewd in de derde uitzending van Wintergasten door Janine Abbring. Ik heb aandachtig geluisterd naar haar empathische manier van ondervragen, zittend op het randje van mijn bed. Na zo’n avond spreek ik mezelf weer streng toe om nog bewuster te gaan leven.
Lees ook: De druppel aan je neus
Een van mijn ergste zonden is mijn liefde voor zacht gestoofd draadjesvlees, een verlangen dat ik heb overgehouden aan de hongerwinter en nooit meer kwijtraakte. We woonden in Amersfoort aan een poort, waar aan de andere kant een controleur van het abattoir woonde. En daar rook het altijd naar draadjesvlees.
Gelukkig is de drang om aan mijn verlangen toe te geven niet mogelijk. Ik leef namelijk alleen met een koekenpan en een klein eier-kook-pannetje waarin ik geen solide runderlappen kan stoven. Zo heb ik mezelf in het kader van de klimaatverandering buitenspel gezet. Ziezo, nu weet de lezer wel weer genoeg van mijn manier om mijn zwakke karakter te trainen. En nu hoop ik maar dat mijn adjudant geen tergend verleidelijke foto van een braadlap bij deze column wil plaatsen.
