Hoe het kwam? Ik zou het niet weten. Maar toen ik wakker werd, woonde ik in een draaitol. Geen prettige sensatie, bovendien hield het draaien niet op. Ik belde de dokter en na enig gesteggel met de assistente, terwijl het draaien niet afnam, was de huisarts doordrongen van het feit dat er iets moest gebeuren. Zij verscheen nu persoonlijk aan mijn bed. En na enig overleg werd er een ambulance gebeld, die mij naar het OLVG West verwees, daar Oost, bij mij om de hoek, vol was.
Zo wankelde ik met rollator en al, draaiend als een bromtol achter twee ambulancebroeders aan. Het rare was, dat ik met mijn rollator heel aardig kon voortbewegen achter de twee broeders aan, met enige hulp het trappetje van de auto besteeg en toen op een brancard lekker warm werd ingestopt. Daar voelde ik mij al opknappen. En omdat ik een vrouw ben die graag praat met haar omgeving (oma praatgraag), verstond ik mij met de twee broeders die mij begeleidden al snel op gezelligheidsniveau.
De rit naar west was 16 kilometers, in de spits nam dat toch wel enige tijd. Een van de broeders kwam uit Suriname en had zich nu in Friesland gevestigd. “Heerlijk ruim woon ik in het ruime Friese land. Ik heb drie kinderen, die gaan daar ook op school. En ik leer nu ook de Friese taal en bovendien, hier is voor mij altijd werk! Als je er woont is het wel beter wanneer je de taal spreekt”. Na dit unieke emigratieverhaal de andere kant op, vertelde de andere broeder, dat hij een geadopteerd kind was, maar “ik ben een heel tevreden mens!”
Lees ook: 100 procent Amsterdams
Ik neem met een diepe zwaai mijn pet af voor de broeders die op de ambulance rijden. Zij hebben veel te verduren van onheus gedrag van diverse soorten publiek, die geen idee hebben wat hooggekwalificeerde reddingswerkers zij beschimpen.
Zo kwamen wij aan op de spoedafdeling van het ziekenhuis, waar een neurologe mij liet kennismaken met de methode om ongewenste duizeligheid letterlijk het hoofd te bieden. Mij riep het herinneringen op aan een passage uit een oud jongensboek: “kielhalen”. Maar het hielp wel. En ik kreeg een beschrijving van de oefeningen die ik zelf kon doen, zodat ik meteen ijverig aan de slag ging. En ja hoor, het hielp. Met dank aan de afdeling neurologie van de eerste hulppost in het OLVG West.
