Onder een gammel regenboogparasolletje, met de kleuren blauw, groen, geel en roze zit ze op de twaalfde dag van haar vakantie opnieuw aan het strand van Altafulla. Het water van de zee nadert haar voeten, maar ze is te lui om zich te verplaatsen. Bovendien is het water lekker van temperatuur vandaag, dus wat kan het schelen? Niks kan haar eigenlijk meer zoveel schelen. Dwaalden haar gedachten in de eerste week nog af naar thuisgebleven huisdieren, vriendinnen of recentelijke kut opmerkingen van collega’s, nu tuurt ze alleen nog maar naar de golven, het hoekje van haar teennagel dat ze gisteren zou afknippen en haar gezin.
Ze grinnikt. Ook manlief, dochter en zoon liggen er al urenlang als aangespoelde zwijgzame zeehonden bij. Op de leuning van haar voor 24 euro in het Spaanse dorpje gekocht tuinstoel staat ‘made in Spain’, maar het label achterop verraadt dat het gemaakt is in China. In de verte ziet ze een duikboot, terwijl er twee mannen van ruim boven de vijftig, allebei met geblondeerd haar en in het bezit van een gigantisch dikke bierbuik, als kleine jongetjes de zee uitrennen. ‘Ik zou het met geen van beiden kunnen’, denkt ze en ze checkt een rood vlekje op haar been. Het zal toch geen huidkanker zijn? Haar zoon heeft, zoals driekwart van alle dagen, zijn AirPods in draagt een roze zwembroek met daaronder een Ralph Lauren boxershort. Had hij die gisteren ook al niet aan? Nou ja, dat moet ‘ie ook helemaal zelf weten. Zelf heeft ze zich vandaag ook nog niet gedoucht.
Lees ook: De familie Lampenkatoen
Haar dochter kijkt op haar telefoon en zegt dat het in Nederland regent. ‘Ha haaaaa’ roept ze terug, omdat verder niemand reageert. Inmiddels wordt alleen nog maar de rechterkant van haar gezicht verwarmd. Ze kijkt op haar horloge. Zeven over zes. Op haar zoute vingers bestudeert ze een aantal zandkorrels. Net nu ze bijna in slaap sukkelt, roept haar man dat hij wel een biertje zou lusten. Estrella Damm: rood etiket met een gouden ster. Via de portofoon van de geblondeerde strandwacht van la Creu Roja hoort ze iets onverstaanbaars.
Een kolossale dame op 5 meter afstand, veel dikker dan zij, ook met veel grotere tieten trouwens, gekleed in een rode bikini en een zwarte slip en gigantisch veel putten op haar reet en bovenbenen roept: ‘jij gaat er ook vandoor?’ tegen háár gezelschap. De zee trekt zich terug en blijft zijn golven een voor een zachtjes aan land duwen. Ze klopt haar handdoek uit, ziet een kale lelijkerd met een afschuwelijke tatoeage op zijn enkel voorbij lopen, likt het zout van haar onderlip, haalt zo diep mogelijk adem en ze denkt: ‘wat een heerlijke lummelvakantie!’
Martijn van Stuyvenberg
Hoofdredacteur Mokum Magazine
