Het was 1939, mijn moeder bracht mij naar de trein. Dat was in 1939 op mijn zesde jaar. Je had toen nog een echte locomotief met van die koperen glimmend gepoetste tenders. Je had drie klassen: rood beklede stoelen, dat was de eerste klas. Stoelen met groene stof was tweede klas. En de derde klas had gewoon houten banken. Die coupé’s hadden geen doorgaande gang, nee, de conducteur moest steeds de coupé per stuk controleren. Omdat mijn moeder gescheiden was kon ze mijn broertje niet alleen laten. Maar bij de scheiding was afgesproken, dat de kinderen om de beurt naar hun vader een weekeind gingen logeren.
Wat deed mijn moeder? Ze keek zorgvuldig in de coupe’s om te kijken of er betrouwbaar ogende dames waren, die ze kon vragen, een oogje op mij te houden. Zo slaagde mijn moeder er in twee oudere mevrouwen te vragen om mij in den Haag veilig aan mijn vader te overhandigen. Hij kwam mij dan afhalen. Die tocht verliep naar wens. Ik werd in den Haag veilig aan mijn pa overhandigd. Verder in mijn leven gebeurde dat af en toe nog wel eens, ook met mijn kinderen, altijd met goede afloop. Tot ze groot werden.
Lees ook: Olifantendracht
Dan haalden ze hun eindexamen en wilden ze ogenblikkelijk zo’n goedkope studenten-treinkaart kopen, waarmee ze voor een habbekrats door Europa konden crossen. Zo gingen twee vers geslaagde achttienjarige meisjes naar Italië, met als tussenstop Parijs. Aan een tafeltje dronken ze koffie met een croissantje. Een good looking jongeman begon een praatje met de dames. Een van hen werd door hem gevraagd voor een fotoshoot in zijn studio.
Beide meisjes stonden op. Toen zei de aantrekkelijke jongeman: ‘Nee. Jij niet.’ Waarop de vriendin solidair riep: ‘Nou, dan ik ook niet.’ En gierend van het lachen namen de vriendinnen de benen.
Verder heb ik van een jonge bereisde vriendin nog een geweldig tip gekregen. ‘Wanneer je samen reist en je wilt de coupé voor jullie zelf houden, neem dan een fors stuk Munsterkaas mee. (gorgonzola is ook goed). Gewoon een beetje open neerleggen in het bagagenet.’ Succes verzekerd. Meer zeg ik niet.
