Diego is bij Johan. Op de sterfdag van een andere onweerstaanbare dribbelaar, George Best (2005), bezweek het overbelaste hart van Maradona. Voor een ruim van tevoren aangekondigde dood werd hij eigenlijk (60) stokoud.
Diego Armando Maradona speelde nooit tegen Ajax; wél tegen voldoende Ajacieden, vooral in de Italiaanse Serie A. Bijvoorbeeld tegen het AC Milan van Marco van Basten en Frank Rijkaard. De Argentijn trof slechts eenmaal het Nederlands Elftal. In een wedstrijd ter ere van het 75-jarig FIFA jubileum ontmoetten de finalisten van het WK 1978 elkaar in het Zwitserse Bern (22 mei 1979). Het was de tweede interland van ‘Pluisje’; zijn eerste kennismaking met Europa én het verdienstelijke debuut van Simon Tahamata.
Maradona had in 1978 in eigen land tegen Oranje wereldkampioen kunnen worden. Hij debuteerde op zeventienjarige leeftijd ruim een jaar eerder maar de Argentijnse keuzeheer César Luis Menotti achtte hem nog te jong voor zo’n toernooi. Na een overspannen poging in 1982 (Spanje) zou hij in Mexico (’86) zijn getormenteerde land en matige ploeg naar een tweede wereldtitel voetballen. Meer nog dan Cruijff in 1974 was hij de speler die het verschil maakte. Net als Nummer 14 speelde hij tegen West-Duitsland een onzichtbare finale waarin Diego omringd door vier Duitsers wél de briljante pass op Burruchaga verzond die Argentinië de overwinning bracht. Onmiskenbaar zijn verdienste en allergrootste prestatie die hij vervolgens min of meer kopieerde in het Zuid-Italiaanse Napels waar hij SSC Napoli naar hun enige kampioenschappen (’87 en ’90) en zelfs een UEFA Cup (’89) leidde. De man die opgroeide in de kansloze krotten van Villa Fiorito in Buenos Aires tekende voor sportieve successen, vreugde en Latijnse emotie in de armste en gevaarlijkste stad van Italië.
Lees ook: EIGENWIJSNEUS
Diego bleef een held in Napels maar werd het onverbiddelijke kind van de rekening toen Argentinië gastheer Italië in de halve finale van het volgende WK (1990), nota bene in zijn Napels uitschakelde. Schandalen, drugs, belastingen en schorsingen werden de onvermijdelijke ondertiteling van een carrière die langzaam dood dribbelde. Voor zijn laatste WK (1994 in de Verenigde Staten) keerde een afgetrainde Maradona terug in een sterke nationale ploeg. Na een overtuigende zege op Nigeria rukte de FIFA de ziel uit de titelkandidaat. ‘Pluisje’ testte positief op het onschuldige Efedrine dat was gebruikt in het terugdringen van zijn overgewicht. Hij kon als een Ben Johnson inrukken.
Maradona was vanaf zijn sensationele ontdekking publiek bezit. Hij leed een eeuwig leven onder een microscoop; vergelijkbaar met de jacht op prinses Diana. Ook al werd de man steeds minder toerekeningsvatbaar; hij had zoveel gegeven dat hem alles werd vergeven. Was het Johan die de bal zag, Diego wás de bal. Een linkspoot ongeëvenaard. Inmiddels sluit hij aan bij een rondo met Best, Ferenc Puskás, Alfredo di Stefano, Pietje Keizer en JC. Sta je in het midden, dan heb je ‘levenslang’.
Illustratie Daniel Joshua Paul, Pixabay
