Off The Record #7: De woedende pa van Beyoncé

Op een dinsdagmiddag in oktober 2008 ging mijn telefoon. Het was de chef van een groot tijdschrift met de vraag of ik die zaterdag Beyoncé wilde interviewen bij de vestiging van haar platenmaatschappij in Londen. Omdat ik als freelancer meestal werd gebeld voor tijdrovende en slecht betaalde journalistieke niemendalletjes – oftewel k#tklussen – (‘zou jij een verhaal willen maken met 10 bekende Nederlanders die iets zeggen over het koningshuis, maar dan niet met Johan Vlemminx en dan wel graag grote namen als Wendy van Dijk, Linda de Mol en Chantal Janzen’) – was ik verbaasd. ‘Is er helemaal niemand op de redactie die Beyoncé wil interviewen?’, vroeg ik. Het bleef stil aan de andere kant van de lijn en ik kreeg een eerlijk antwoord. ‘Tja, Roy is net al 2 keer naar het buitenland geweest en vindt het wel weer even genoeg, Tessa heeft een verjaardag van haar jongste zoon en Linda heeft helemaal níets met Beyoncé’.

Even later kreeg ik de tijden en een briefing door per e-mail. Uiteraard werd de vroegste en goedkoopste vlucht voor me geboekt, maar dat boeide me niet. Beyoncé had haar derde soloalbum ‘I Am… Sasha Fierce’ af en ik las dat het de bedoeling was dat ze onder dat alter-ego zou gaan optreden. Klonk heel ingewikkeld en bedacht door een marketingteam. Zelden zoiets sufs en schizofreens gehoord en twee jaar later zou ze alweer afscheid nemen van haar tweede ik.

Die zaterdagochtend zat ik dus al heel vroeg in een Pret A Manger in Londen aan een sandwich en een lauwe organische latte with semi-skimmed milk. De winkels waren nog gesloten. Pas tweeëneenhalf uur en drie lattes later was het interview en ik doodde mijn tijd met het nalezen van een aantal uitgewerkte verhalen aan een wiebelend tafeltje. Uiteindelijk meldde ik mij drie kwartier te vroeg bij de balie van de platenmaatschappij. Gelukkig stond ik op de lijst en werd mij vriendelijk verzocht om even plaats te nemen totdat iemand me kwam ophalen. Achter mij stond ineens een man die ik meteen herkende als Mathew Knowles. De vader van Beyoncé knikte vriendelijk en meldde zich ook aan. Of hij zijn legitimatie bij zich had. ‘Dit gaat helemaal fout’, dacht ik toen ik het gekrenkte gezicht van Knowles zag. Hij bleek alleen zijn autosleutels bij zich te hebben. De baliemedewerker was onvermurwbaar. ‘Ik móet een legitimatie zien, meneer.’ Knowles schoot uit zijn slof, brieste dat hij de vader van Beyoncé was en legde uit dat hij zometeen het nieuwe album van zijn dochter zou gaan presenteren aan de internationale pers. En dat hij ervoor zou zorgen dat de overijverige receptionist ontslagen zou worden als hij hem niet héél snel toegang verleende. ‘Hier, vraag het aan deze man’, wees hij naar mij. ‘Jij ziet toch ook meteen wie ik ben?’ Even spookte het door mijn hoofd om ‘Yes, of course, Mr. Cosby!’ te antwoorden, maar het was er de situatie niet naar om dat soort grappen te maken. De receptionist belde ondertussen ‘naar boven’ en kreeg te horen dat hij Mr. Knowles door mocht laten.

Een uur later zat ik met een handjevol journalisten te luisteren naar het nieuwe album van Beyoncé en had Mathew zich alweer herpakt. Sterker nog: hij was helemaal in zijn element. Hij danste alsof hij Michael Jackson was en spoorde ons aan om hetzelfde te doen. Slechts enkele journalisten gaven hier gehoor aan door een beetje met hun hoofd mee te bewegen, maar meer zat er niet in. ‘Come on, you boring people!’, probeerde hij ons nogmaals aan te sporen, maar het was voelbaar dat het saaie journaille hem een behoorlijke aansteller vond.

‘No pictures, no autographs’ kregen we even later als vriendelijk verzoek toen we plaatsnemen in het interviewzaaltje (lees: kantoor van de directeur). Oftewel: níet vragen of je met haar op de foto mag en níet vragen om een handtekening.

Toen Beyoncé (of Sascha) een paar minuten later binnenkwam, betoverde ze iedereen met haar prachtige verschijning, haar glimlach en haar met gouden glitters ingesmeerde benen. ‘Hoe vonden jullie het album?’, vroeg de van top tot teen verzorgde Beyoncé, die naast mij plaatsnam. De Engelsman tegenover mij vertelde over haar bijzondere vader, die een half uur helemaal eerder uit zijn dak ging op de beats van haar nieuwe plaat en ons journalisten maar vreemde wezens vond. Beyoncé schudde haar hoofd en merkte gevat op dat ze ook écht niet snapte dat ze zo’n man hadden binnengelaten’. Ik liet maar even achterwege dat dat ook maar een háártje had gescheeld!

Ik vraag zelden/nooit om een handtekening. Behalve als bijvoorbeeld iemand van Team Beyoncé tegen mij zegt dat ik geen handtekening mag vragen. In dat geval vraag ik natuurlijk onmiddellijk of zij een krabbeltje wil zetten op een bio, die dan vervolgens 13 jaar lang ergens bij mij op zolder ligt…