Vorige week schafte ik een fraai kunstwerkje aan bij de dames die in De Balie hun werk verkochten als statement tegen ‘seksisme tegen vrouwen aan de top’. Volgens hen zou Femke Halsema daar het slachtoffer van zijn. Precies op het moment dat de man van de burgemeester een keurig schoffelstrafje kreeg voor verboden wapenbezit en de rust was wedergekeerd in de ambtswoning, reten deze dames de wond nog eens een keer fijntjes open met hun actie. Maar, toegegeven: met hun benefiettentoonstelling van afgrijselijke amateurwerken en potloodtekeningetjes trokken zij veel aandacht. Vooral naar zichzelf toe.
‘En waar gaat de opbrengst van dit kleurrijke portretje naartoe?’ vroeg ik voorzichtig aan een kunstenares, wiens montuur bijna de grootte had van een toiletbril. ‘Een deel van jouw betaling maken we over naar het anti-conceptiespreekuur voor ongedocumenteerde vrouwen in de Bijlmer’, antwoordde ze met een ernstig gezicht. ‘Keer om’, klonk een driftig TomTom-stemmetje in mijn hoofd. Ik twijfelde of ik met een andere kunstenares de nogal zinloze discussie moest aangaan vanwege haar uitspraak op AT5 dat geen enkele mannelijke burgemeester ooit is beoordeeld vanwege zijn vaderschap. Hoogstwaarschijnlijk zou ze me meteen de mond snoeren door de seksisme-troefkaart te trekken. Khadija Arib, Neelie Kroes, Petri Hofsté, Marit van Egmond en Béatrice de Graaf: hoeveel voorbeelden van inspirerende powervrouwen ik ook zou aangeven – het zou allemaal tevergeefs zijn.
Wie bij sommigen ook maar met één vingertje naar Femke wijst, is meteen een misogyne* seksist. Bij hen zal het er nooit ingaan dat Halsema simpelweg niet geliefd is bij Amsterdammers. Het drammerige en humorloze imago van de voormalige GroenLinks politica, haar veelbesproken manier van praten en de impulsieve uitspraken die ze tot nu toe deed, dragen er niet toe bij dat ze ooit de geschiedenisboeken in zal gaan als Moedertje Mokum. Dat valt met geen enkele expositie recht te schilderen en dat heeft natuurlijk al helemaal niets te maken met seksisme. Soms ben je geliefd en populair en soms ben je dat niet – zo simpel is het. Ook Van Der Laan was aan de beurt geweest als één van zijn kinderen met een al dan niet onklaar gemaakt wapen op een leegstaande woonboot had staan wapperen. Die scoop had De Telegraaf ook in zijn geval niet met de mantel der liefde bedekt.
‘Zeg, die zwart/wit printjes van die man in het gras met een halfstijve piemel – zijn die al verkocht?’ vroeg ik aan een dame die op Petra Heyboer leek. Ze ging het even navragen bij de beheerder van haar #TeamFemke WhatsApp-groepje. Toen ze na tien minuten nog steeds niet terug was, maakte ik aanstalten om te vertrekken. ‘Ga je nu al weg?’ vroeg één van de excentrieke dames. Ik keek eerst even om me heen en gaf haar vervolgens antwoord op fluisterende toon, want je weet immers maar nooit. ’Ja, ik heb opeens een beetje last van plotseling oprukkende misandrie**!’
Martijn van Stuyvenberg
Hoofdredacteur Mokum Magazine
* vrouwenhatende mannenhaat
** mannenhaat mannenhaat mannenhaat
