Auteur: Martijn van Stuyvenberg

Voetbalhumor is een aparte tak van sport. Het beste uitgevoerd door de voetballers zelf. Beroepskomiek Freek de Jonge dacht daar (in 1989) even zijn eigen verbale invulling aan te geven. Als gast-speaker tijdens de Europese thuiswedstrijd tegen Austria Wien, speelde hij graag in op de actualiteit. Hij dacht grappig te zijn door om te roepen dat de zittende Oostenrijkse president Kurt Waldheim (toen verdacht van een fout Tweede Wereldoorlogsverleden), Nazi-jager Simon Wiesenthal moest terugbellen. Met voor Ajax kostbare gevolgen. Bij een nadelige score in de verlenging gooide een ‘supporter’ tussen de voorspelbare spreekkoren door, een metalen staaf in de rug van doelman Frans Wohlfart. Wedstrijd gestaakt, Ajax uitgeschakeld en één jaar lang internationaal geschorst. Freek wees na afloop resoluut enig causaal verband van de hand. Publiekelijk verantwoordelijkheid nemen, hebben Dennis Bergkamp en Wim Jonk nooit gedaan. In de winter van 1993 kopte Rob Fleur trots op de voorpagina van de avondkrant Het Parool dat deze twee Ajacieden hun carrière samen bij het Italiaanse Juventus zouden gaan voortzetten. Niet veel later berichtten de TV journaals dat het duo toch echt voor Inter Milaan had getekend. Waarom de heren deze valse primeur aan Fleur hebben gesouffleerd is door geen van de betrokkenen ooit uitgelegd. We weten nog altijd niet wat we er van moeten denken. Betrof het hier een journalistieke afrekening of was het een onschuldige Practical joke? Dit laatste stijlfiguur...