Dit was het eerste boekenbal in mijn leven waar ik niet bij kon zijn. Ik herinner het mij nog heel goed, de eerste keer. Ik speelde in die jaren bij Wim Kan. Dat voorprogramma van het bal interesseerde ons totaal niet. Maar het kaartje voor het bal daarna, daar ging het om. Dansen! In die jaren schreef ik nog geen letter. Hoe ik dan ook aan dat kaartje voor het bal kwam, weet ik niet meer. Maar ik weet wel dat ik op dat eerste bal onder andere met Cees Nooteboom danste. Hij had al veel succes met zijn eerste roman ‘Philip en de anderen’ en ik had de eer en het genoegen om door hem op een avond te worden voorgelezen.
Dat kwam dan weer omdat hij met Shireen Strooker zaliger bevriend was en ik met haar mee mocht op een avond dat Cees voorlas uit het, op dat moment, nog niet uitgekomen boek. Hij bewoonde een kamer op de Rooseveltlaan met een turquoise gebeitste vloer, waarop wij plaats namen om naar Cees te luisteren. Ik geloof wel dat ik dat jaar zwanger was. In die jaren was ik meestal zwanger, dat was in mijn geval niets bijzonders. Maar tijdens dat feestelijk moment in mijn leven, dat ik voor het eerst op het boekenbal terecht kwam, was ik weer slank. Ik heb in mijn leven een aantal boekenballen meegemaakt, die werden toen ook een aantal keren in andere gebouwen gehouden. Ik danste in Carré, in het Concertgebouw, in de Rai. Er scheen iets met de Stadsschouwburg te zijn, tot dat was opgelost. Vanaf dat ogenblik vond het Boekenbal weer gewoon in de Stadsschouwburg plaats. Ik herinner me ook nog dat ene Tonko Dop je een niet te beantwoorden, meestal historische, vraag stelde bij binnenkomst. En dan mocht je doorlopen. Na verschillende mannelijke partners te hebben versleten, nam ik mijn grote zoons mee. Maar die vonden dat helemaal niks. Die gingen liever naar Paradiso. Dus toen ging ik maar alleen.
Lees ook: Johannes van Dam
Want het leuke van het bal was, dat het net een feestje was doordat je allemaal kennissen van vroeger tegenkwam. En naarmate ik ook nog was gaan schrijven ging ik ook vroeg naar huis. Meestal op de klok van twaalf, de klok van Assepoester. Bovendien werd het voorprogramma steeds leuker, dus dat veranderde ook je eigen uur van aanvang. Mijn laatste bal was het bal, waar voor mij corona uitbrak. Ik zag nog wel het voorprogramma, maar ik werd toen zo onheilspellend vaak geknuffeld door zoveel bekenden dat ik de volgende dag doodziek werd. En jawel, ik werd één van de eerste slachtoffers van corona. Niemand wist toen nog wat dat was. Mijn kinderen brachten me eten, ik kreeg trombose in mijn linker oog, waardoor ik uiteindelijk na twee operaties mijn zicht verloor. En nu heb ik lekker voor de televisie alles helemaal gezien, ik geloof zelfs dat Tonko Dop er ook weer stond bij de ingang. Maar helemaal zeker weet ik dat niet. Maar de schattige familie van Bart Chabot heb ik door en door leren kennen!
