Kots- en kotsmisselijk word ik ervan. Van die mensen die vinden dat een verhaal altijd twee kanten heeft en dat je in iedere situatie begrip moet hebben voor een ander. Godzijdank was de rechter die mijn stalkingzaak behandelde daar niet bepaald gevoelig voor…
Terwijl ik meer dan een half jaar lang vrijwel dagelijks meermaals, via verschillende kanalen en op de meest idiote tijdstippen werd gestalkt en steevast voor ‘fucking vieze kankerhomo’ (en vele varianten hierop) werd uitgemaakt, werd mij deze week óók gevraagd waarom ik mijn aangrijpende, doch tendentieuze verhaaltje zonodig de wereld in moest slingeren. Ook had ik geen beschuldigende vinger mogen wijzen naar de (Amsterdamse) politiek. Door sommigen werd er – zonder zich ook maar één seconde te hebben verdiept in mijn zaak – klakkeloos van uitgegaan dat ik ‘gewoon last had van een gestoorde gek’. Of het dus écht nodig was om ook de afkomst van de dader in mijn column te vermelden. ‘Martijn, je discrimineert, dus je bent zelf geen haar beter!’
Ene Zahra uit Amsterdam wilde mij nog even geruststellen. Allereerst vond ze het natúúrlijk heel erg wat er allemaal is gebeurd. Ze hoopt dat er snel een dag komt dat ik alle gebeurtenissen achter mij kan laten en opnieuw kan beginnen. As if! Maar nu komt het: mevrouw kan zich ook wel weer voorstellen dat er in Irak dingen zijn gebeurd die het gedrag van mijn stalker hebben beïnvloed: ‘het emotionele trauma dat mensen daar hebben opgelopen is overal voelbaar, bij iedereen, van jong tot oud’. Van ontroering en berouw had ik deze klinkklare kletskoek bijna doorgegeven aan de nabestaanden van Oma Toni, de 96-jarige vrouw die in 2016 werd neergestoken. De dader probeert op dit moment via de rechtbank in Groningen om uitzetting naar zijn geboorteland te voorkomen. Hij heeft daar namelijk niemand om op terug te vallen en de tbs’er heeft geen vertrouwen in een voortzetting van zijn behandeling in Irak.
Mijn begrip en empathie houdt op zodra er strafbare feiten worden gepleegd. En zodra je weet dat je – mentaal of fysiek – niet helemaal in orde bent: laat je onmiddellijk behandelen. Zieleknijpers zijn er genoeg in deze stad. De Gulden Leefregel van zo’n beetje alle wijsgeren en profeten in de wereldgeschiedenis luidt: ‘wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.’ Het schijnt dat dit rijmpje uit de Lutherbijbel van 1545 komt. Hoog tijd dat we deze uitdrukking eens moderniseren, zeker nu GroenLinks Amsterdam het nodig acht om een krankzinnige, bijna provocerende enquête te houden over het draagvlak voor de Gay Pride. Dit terwijl ze geen enkel initiatief tonen om de acceptatie van LHBT’ers te bevorderen. Na elk voorval schudt de politiek haar hoofd, wordt het ‘onacceptabel’ genoemd en kunnen we wachten op het volgende incident.
Wellicht is dit dan ook wel het moment om – in navolging van de verwerpelijke Nashville Verklaring – een Amsterdam Verklaring op te stellen. Ik spreek bij deze alle Amsterdammers aan om mij te helpen om deze puntsgewijs te formuleren. De meest relevante vraag daarbij is wat wij nou eigenlijk willen dat ons geschiedt in het mooie Amsterdam. Ik hoop dat velen van jullie de moeite zullen nemen om hun persoonlijke top-3 van wenselijk gedrag te mailen. De redactie van Mokum Magazine verzamelt alle reacties en zo ontstaat er uiteindelijk een Amsterdam Verklaring die ik zal aanbieden aan het Amsterdamse College van Burgemeester en Wethouders. Idealistisch? Misschien wel. Maar als de politiek haar ogen sluit of wegkijkt, kunnen we maar beter zelf het heft (niet te verwarren met het recht) in eigen handen nemen…
Wat zijn jouw 3 belangrijkste normen en waarden die voor elke Amsterdammer zouden moeten gelden? Mail het naar info@mokummagazine.nl (o.v.v. Amsterdam Verklaring)
Martijn van Stuyvenberg
Hoofdredacteur Mokum Magazine
