Deze week moest ik denken aan een vriend van de middelbare school, die volledig zijn eigen gang ging en zich van niemand iets leek aan te trekken. Met zijn lange krullende haar, wijde broeken en overhemden met bloemetjes leek hij zo te zijn weggelopen uit de seventies. Prachtig, vond ik het. ‘Vage homo’, vonden anderen. Na schooltijd zat ‘ie vaak in het nabij onze school gelegen park. ‘Dat is een aparte gozer, hoor. Blijf bij hem uit de buurt, want hij is aan de drugs’, waarschuwden ze ons vanuit de lerarenkamer. Mijn nieuwsgierigheid won het van de adviezen van alle hokjesdenkers en labelplakkers. Op een dag nam ik plaats op het bankje waar hij een jointje zat te roken. ‘Moet je ook?’, vroeg hij. Om stoer te doen deed ik net alsof ik een trekje nam, maar ik blies de rook de andere kant op. Het jointje rustte tussen zijn wijs- en middelvinger en ik bekeek zijn zwart gelakte nagels en de ringen die hij droeg. Hij vertelde me over een van zijn doelen in het leven: ‘ik wil zo snel mogelijk in Amsterdam gaan wonen, want dat is een stad zonder vooroordelen waarin je pas écht kunt zijn wie je bent. Zullen we er een keer samen naartoe gaan?’ Ik knikte. ‘Wel een dagje spijbelen dan, hè?’ En dat deden we. Het was de start van een opmerkelijke vriendschap tussen een keurig stadsjongetje en een Ramses Shaffy-achtige bon vivant. Wat ik me er nog van kan herinneren, is dat we tijdens dat dagje Amsterdam niets anders deden dan een beetje blowen (hij), shoppen (ik) en door de stad slenterden. ‘Hier gaan wij later wonen, jij en ik’, merkte hij op, terwijl hij pal voor Amsterdam CS theatraal zijn armen spreidde en de geur van de stad diep inhaleerde. Hij legde zijn hand op m’n schouders toen ik ‘deal’ zei. Een half jaar later werd mijn inmiddels beste vriend om onbekende redenen van school gestuurd. In die tijd waren er nog geen sociale media en niemand kon mij vertellen waar hij woonde of wat zijn telefoonnummer was. Ik heb het maar zo gelaten, maar door de jaren heen heb ik vaak gedacht hoe het met hem zou zijn. Ik heb altijd het gevoel gehad dat we elkaar op een dag ergens zouden tegenkomen in Amsterdam, maar dat is nooit gebeurd. De reden werd mij vorige maand duidelijk, toen ik ontdekte dat hij een Facebook profiel heeft aangemaakt. Ik herkende ‘m meteen, maar viel van verbazing bijna van mijn stoel. Terwijl ik me keurig aan onze belofte heb gehouden en inmiddels al ruim 25 jaar in Amsterdam woon, omschrijft hij zichzelf tegenwoordig als ‘brave huisvader uit Empe’…
Martijn van Stuyvenberg
Hoofdredacteur Mokum Magazine
