‘U moet niet vóór het huis gaan kijken, dan ziet u alleen maar een vrachtwagen met de hijskraan waarmee de klok zal worden vervoerd. Achter in de Hoftuin, dát is de beste plek!’ Mijn biologische klok (nooit een wekker nodig) wekt mij om half zes.
Vlug een kattenwasje, een broodje en wat sinaasappelsap naar binnen en dan snel de tuin in. Koud, de tuin ligt er nog wat kil bij. Ik nestel mij in een stoel met ruim zicht op de klokkentoren, waar de actie gaat gebeuren. Mme Els, altijd zorgzaam, brengt mij een kopje koffie, heerlijk! Linda Duin, vrouw van een van de vervoerders, stelt zich voor: ‘Ik had een dagje vrij. Daarom ben ik met mijn man meegegaan, want dit is heel interessant vervoer, daar wilde ik graag bij zijn!’ Mijnheer Duin voegt zich even bij zijn vrouw en vertelt: ‘de klokkenstoel, waarin de klokken hangen – samen 300 kg – is verrot en op sommige plaatsen erg dun geworden. Daarom wordt dat gerestaureerd. De klokken zijn gegoten in 1779 in de klokkengieterij Meurs in Utrecht.’ Heer Duin gaat aan het werk, we zien hem even later hoog op de Hofmuur bij de klokkentoren staan. ‘Ik zou dat niet kunnen, hoogtevrees’, vertel ik. ‘Dat heeft mijn man ook wel een beetje, maar hier staat een hekje omheen, dan is het niet zo eng!’ We zien nu hoe de klok uit zijn stoel wordt getild en naar beneden wordt afgevoerd naar de vrachtwagen, die ‘La Klok’ naar de wereldberoemde klokkenrestaurateur in Eindhoven zal worden getransporteerd. Dat is de Koninklijke firma Eijsbouts, de enige klokkenmakerij in de wereld. Nee, dit is geen grap, ik blader door de enorme folder, waarin je kunt lezen welke klokken en carillons waar dan ook, van de Amsterdamse Zuiderkerk tot aan de 13 klokken van de Nationale Baseliek in Aparecida in Brazilië, de Firma Eijsbouts heeft verzorgd.
Lees ook: De hoftuin
De enorme vrachtwagen van transportbedrijf Roet zet zich voorzichtig met zijn kostbare last in beweging. Ik moet even iets rechtzetten: ik praat steeds over DE klok, maar het zijn er eigenlijk TWEE. De klok geeft, wanneer de wagen zich in beweging zet en over een hobbel op de weg rijdt, een heel zacht geluidje. Alsof ze wil zeggen ‘till we meet again’.
Wij gaan, na dit toch een beetje sprookjesachtige begin van de dag, terug naar ons dagelijks leven. En dat is vandaag vooral een feestelijk leven, want het is nota bene de verjaardag van onze stichteres Cornelia Occo. En die dag wordt hier altijd grondig gevierd, met muziek en zang, waaraan ook enkele bewoonsters een bijdrage leveren, een verjaardagsmaaltijd door onze huismeester op zijn unieke etagères geserveerd, een oecumenische dienst van onze buurman Dominee Boomsma, en een zonovergoten Hoftuin. Juffrouw Cornelia Occo kan vanaf haar wolk tevreden neerzien op haar Hof…
