Aangezien mijn lange werkende leven zich grotendeels in de openbare wereld afspeelt, gebeuren er af en toe wonderlijke dingen. Zo kwam het voor dat in de jaren waarin men zich bewust werd dat vergrijzing een rol ging spelen in het dagelijks leven, er nogal eens mensen met beginnende dementie toch in de openbare wereld rondliepen. Hierdoor werden goedbedoelde filmpjes vervaardigd waarin het publiek op straat wel eens met dementerende mensen werd geconfronteerd. Daarvoor werd de hulp ingeroepen van acteurs die situaties speelden waarin zo’n confrontatie met een dementerend persoon, die de weg een beetje kwijtraakte, werd nagebootst.
Zo werd mij gevraagd om langs de berm van een straatweg te wandelen en daarbij enigszins wazig en ook zoekend rond te kijken. De bedoeling was dat het publiek dan een helpende hand reikte en hielp om de dwalende persoon weer veilig naar huis te brengen. Ik vond dat een mooie opdracht en trok ijverig op weg naar een flinke berm, waar ik mooi wazig in de verte kon kijken. Ik groeide echt in mijn rol en kreeg van de jonge mensen, die deze goedbedoelde actie hadden opgezet, mooie complimenten.
Lees ook:ย Echt Hollands
Alleen, nadat dit filmpje regelmatig op televisie werd getoond, werd deze dankbare rol mij afgenomen. Daar was ik flink teleurgesteld over. Vonden ze dan niet dat ik het goed deed? Ik vroeg aan de filmmakers waarom ik niet meer wazig mocht kijken. Dit gebeurde juist in een periode waarin ik aan mijn werkzaamheden enige publieke bekendheid ontleende. De filmmakers werden regelmatig bevraagd over hoe erg het was dat “Marjan Berk zo vroeg dementeerde!” Dit leidde ertoe dat ik werd ingewisseld voor een onbekende mevrouw, die ook mooi wazig kon kijken maar voor het publiek totaal onbekend was.
