Ondanks de voortdurend staalblauwe lucht en stralende zon, waait er een ijskoude wind, waardoor je steeds op het verkeerde been naar buiten gaat, waar de ijskoude wind je weer naar binnen jaagt om een warm vestje over die optimistische zomerjurk aan te trekken. Maar de zon laat je in hoop leven, dat morgen misschien een lekker warm dagje zal zijn.
En de gedachten aan lekker warme dagen brengt mij in de herinnering dat ik ooit, jaren geleden, in Amsterdam in een groot oud huis woonde. Het oude huis was heerlijk ruim, maar het had een nare eigenschap. Bij lekker warm weer bleek het vol vlooien te zitten. Wij belden zo’n bedrijf dat met een auto met opschrift ‘Voor al uw ongedierte, discretie verzekerd’ rondreed. En nu bij ons voor de deur stond.
Lees ook: De geknipte vrouw
In die jaren kwam Wim Sonneveld af en toe repeteren met mijn echtgenoot. We gaven hem een lekkere luie stoel. En een grote kop water. Hij stroopte zijn broekspijpen omhoog en plukte van tijd tot tijd een vlo van zijn fraai gevormde malse kuiten om die vlo te verdrinken in de grote kop water naast zijn stoel.
Gelukkig is de wind nog zo koud, geen vlo krijgt hierdoor een kans. Maar we houden de thermometer in de gaten, want als het echt warm wordt…
