Na mijn laatste val krijg ik de best mogelijke zorg van een aantal experts die het gemene wondje op mijn been met zorgvuldige professionele aandacht koesteren. Los nog van de aandacht van de fysiotherapeute, die mijn botten weer door machtige oefeningen op kracht helpt en die mij ook aanmoedigt mijn tempo, wat aardig is ingezakt, weer op te voeren wanneer ik achter de rollator door de gangen van de Hof heen en weer ren.
Zij moedigt mij ook aan om enige tijd op één been te staan gelijk een ooievaar zonder om te kukelen. Kortom zij activeert mijn beste eigenschappen om mijn best te doen al haar opdrachten uit te voeren.
Maar buiten haar om meldde zich afgelopen week een beetje strenge dame, die geen fysieke inspanningen van mij vroeg. Zij had wel een enorme vragenlijst bij zich met een aantal woorden en getekende opdrachten, die ik correct en snel moest beantwoorden. Een beetje zenuwachtig was ik wel, hoewel ik er in slaagde de meeste vragen correct te beantwoorden. Maar toen deed zich een probleem voor: ‘Wilt u het woord ‘worst’ even van achteren naar voren spellen?’
Lees ook: Lang geleden
Ik hikte van de zenuwen. Dit was vreselijk moeilijk. Hoewel ik dapper begon om de worst van achteren naar voren in letters weer te geven, stagneerde ik volledig. Het heeft mij een volle week gekost deze worst in acceptabel tempo achterstevoren foutloos uit te spreken.
Mijn tamelijk zelfverzekerde levenshouding heeft door deze onmogelijke opgave een geweldige dreun gekregen. Enfin, werkt u dit zelf maar eens uit en laat mij weten hoe het nu met u gaat. Ik ben nog steeds met ziekteverlof.
