Op een lichtvoetige toon schrijven over het verwerken van verlies en de acceptatie van het ouder worden is een kunst. Columnist/schrijver Henk Spaan (73) beheerst die kunst tot in de vingertoppen. Zijn nieuwe roman ‘Stappen tellen’ is er eentje om te zoenen, bij te mijmeren en vooral ook te (glim)lachen.

Hoofdpersoon Eduard Wakker (70) woont in een seniorenflat. Sinds anderhalf jaar is hij weduwnaar en moet zonder echtgenote Lieke verder. Hij doodt de tijd door te wandelen met medebewoner Wally, samen met hem gin-tonics te nuttigen en toe te treden tot de ietwat wonderlijke bewonerscommissie ‘Rituelen na het overlijden van een medebewoner’. Zoals hij ook met sardonisch genoegen reageert op de stortvloed aan ronkende mail-aanbiedingen uit de webwinkel van de ochtendkrant. Biologische ‘vegan friendly’ wijn? Kijk, daar loopt Wakker pas warm voor. ‘Jammer dat u wijn verkoopt die ‘vegan friendly’ is, wat wil zeggen dat er geen ei in kan zitten waarmee de wijn is geklaard.’ Zo, dat was gezegd. Misschien dat de opgeschrikte ontvanger er de chef bij zou halen die, ongetwijfeld, iets zou zeggen als: ‘Laat lullen die gek!’ ‘Die mailtjes’, zegt Spaan, ‘heb ik in het boek verwerkt om lichtheid en humor te brengen in een toch wel zwaar onderwerp.’

Zoals ook die discussie over de rituelen-na-de-dood, waarbij wordt voorgesteld om alle rouwenden een gekleurd speldje in de kleding van de overledene te laten prikken?

‘Ik heb op internet gezocht naar rituelen. Deze bestaat écht. Zoiets kun je niet verzinnen.’

In ‘Stappen tellen’ blikt je hoofdpersoon ook terug naar gelukkiger jaren, samen met Lieke, in het Italiaanse dorpje Castelpietro. Een dorp als in een sprookje.

‘We gingen vaak op vakantie in de buurt van Perugia. Daar wilde ik altijd nog eens over schrijven. Ik kom er inmiddels niet meer, omdat het romantische er volledig is verdwenen. De huizen zijn gerenoveerd, schreeuwend duur en in handen van Engelse projectontwikkelaars. Nu gaan we naar de omgeving van Puglia, waar we dat ‘oude’ Italiaanse gevoel nog wel vinden.’

Lees ook: Harry Vermeegen: ‘Ik kreeg een bos bloemen van Johan Cruijff’

Eerder dit jaar moest je, na een val, geopereerd worden aan je knie en liet meteen je laptop naar het ziekenhuis brengen. Je moést schrijven.

‘Dat blijft gewoon zo. Vanaf mijn vierentwintigste heb ik columns geschreven. Het is een manier van leven.’

Wakkers vriend Wally kan, op een gegeven moment, niet meer uit bad komen.

‘Een situatie die in mijn eigen vriendenkring is voorgekomen. Zoals we ook weleens aan elkaar vragen wie er nog staande zijn broek kan aantrekken. In mijn hoofd voel ik me niet oud, al merk je aan je lichaam dat je niet alles meer kan. Je moet altijd blijven bewegen, naar de fysio. Verder denk ik er niet zo bij na. Ik betrap me er soms op dat ik leeftijdsgenoten aanspreek met ‘jongen’. Dat zijn we natuurlijk al lang niet meer, maar ik kan er goed mee dealen.’

Interview Corrie Verkerk Foto Frank Ruiter