Leonie van der Grinten: ‘Mensen zien je snel als advocaat van de duivel’

Leonie van der Grinten geeft met haar boek ‘Meester Leonie: Het leven van een strafrechtadvocaat’ een uniek kijkje achter de schermen van het strafrecht.

Het leven van een strafrechtadvocaat

‘Hectisch. Dit klinkt misschien negatief, maar dat is het niet. Er wordt van ons heel veel verwacht op heel veel verschillende plekken. Het is erg ad hoc. Tijdens piketdiensten kan je bijvoorbeeld op iedere moment van de dag zomaar opgeroepen worden om een cliënt bij te staan.’

Waarom ik doe wat ik doe

‘Je moet het zien als een weegschaal. Op het moment dat je een zaak maar van één kant belicht krijg je een gevaarlijke situatie met een eenzijdig verhaal. De advocaat is nodig zodat je ook wat gewicht aan de andere kant legt, waardoor de weegschaal in balans is. Waarom ik blog, actief ben op social media en een boek heb geschreven? Om uitleg te geven over mijn werk, want mensen zien je snel als advocaat van de duivel.’

Van bloggen naar bedrijf

‘Mijn doel is om het strafrecht en de maatschappij op een toegankelijke manier dichter bij elkaar te brengen. Of mijn missie geslaagd is? Dat is moeilijk te meten. Ik hoop dat mijn inspanningen werken. Soms krijg ik berichten van volgers die aangeven veel van mij te leren. Dat is waar ik het voor doe. Maar ook lees ik reacties op sociale media waaruit blijkt dat de maatschappij nog erg ver van het strafrecht afstaat.’

Stank voor d(r)ank

‘Het gros van mijn cliënten zijn leuke en lieve mensen. De meesten hebben het hart op de tong en komen soms niet voor niets in aanraking met het strafrecht. Maar ik krijg bijna wekelijks bloemen opgestuurd omdat ze mij zo dankbaar zijn. Daar tegenover heb je ook cliënten waar het nooit goed genoeg voor is, of die nog zodanig onder invloed zijn wanneer ik ze spreek dat ze geen idee hebben wat er allemaal gebeurt. Dit zijn gelukkig uitzonderingen.’

Monsters uit de samenleving

‘Wanneer je een krantenartikel leest, snap ik dat mensen een verdachte als een ‘monster’ zien. Ook gebeurt dit om een bepaalde afstand te bewaren, want dat voelt veilig. Maar zo zwart-wit is het niet. Dat de omstandigheden verschrikkelijk zijn, betekent niet dat de persoon verschrikkelijk is. Wanneer een cliënt door een nieuwsberichtje helemaal afgefakkeld wordt, vind ik dat vervelend. Je komt tot een heel ander oordeel als je iets verder kijkt dan je neus lang is.’

Ongeluk in een klein hoekje

‘Te laat hoger beroep instellen is een doodzonde. Dat is een keiharde deadline die ik nooit over het hoofd wil zien. Het is moeilijk om continu ‘aan’ te staan, maar dit wordt wel van je verwacht. En terecht. Cliënten kunnen ook nog eens druk op je uitoefenen. Je moet sterk in je schoenen staan in dit vak.’