Edsilia Rombley (42) stond in februari nog met de Ladies of Soul in de Ziggo Dome. Een gesprek over dromen, uitdagingen, ambities en… hondenpoep!
Checken we jou op Spotify, dan zien we dat je overgaat van Nederlandstalig naar soul en dan weer twee albums met piano ballads hebt gemaakt. Conclusie: La Rombley is van alle markten thuis!
‘Of ze kan gewoon geen keuzes maken, haha. Het kan misschien verwarrend overkomen, maar aan de andere kant dacht ik: waarom niet? Ik doe bijna alles op gevoel. Ditmaal had ik bijvoorbeeld alleen maar Engelstalige nummers uitgekozen. Sommige tracks stonden ver van me af, maar dat is juist een uitdaging. Weak is daar een goed voorbeeld van en hetzelfde geldt voor Sanctuary, een country song uit de tv-serie Nashville. Mijn man Tjeerd moet weleens om me lachen als ik voor de zoveelste keer zit te huilen als ik zulke ontroerend mooie liedjes hoor.’
De 90’s hit Weak van Skunk Anansie heb je zó mooi gezongen, dat ook zangeres Skin onder de indruk was. Samen zongen jullie jouw versie bij RTL Late Night. Wie mag zich melden voor het volgende duet?
‘Ik spreek bij deze de wens dat Gladys Knight ooit nog eens op mijn pad komt. Haar muziek raakt me. Sterker nog: ik krijg het al warm als die vrouw alleen maar praat!’
Je Amsterdamse Ladies of Soul-collega’s Berget en Glennis probeerden het vorig jaar in het buitenland. Heb jij nog aspiraties over de grens?
‘Nee, ik heb dat niet. Erg hè? Als jong meisje droomde ik stiekem weleens van een carrière in Amerika, maar dat land is zó groot en daar staan wel tien goede zangeressen op elke hoek van de straat. Het wordt daardoor nóg moeilijker om uit te blinken, maar ik vind het wel heel stoer van Berget en Glennis dat ze het hebben gedaan. En natuurlijk grijp ik mijn kansen als ze zich zouden voordoen, maar als bijna 41-jarige moeder met twee jonge kinderen ben ik daar niet actief mee bezig.’
Houd je je als Amsterdamse wel bezig met wat er zich in de hoofdstad afspeelt?
‘Ik ben blij dat Amsterdam nog steeds een multiculturele stad is waar zoveel keuze is. Van het bakkertje op de hoek tot de Turkse slager en een sterrenrestaurant: alles is er gewoon. Het enige waar ik me écht aan stoor, is de hondenpoep op de stoep. Bij deze doe ik een oproep in Mokum Magazine: zouden jullie alsjeblieft je hond niet meer voor mijn deur willen laten poepen? Ga hier in Zuid maar eens over straat lopen en je zult zien dat ik niet overdrijf. Ik heb zelfs een zaklamp gekocht om in het donker naar huis te lopen. Zo, nu hebben we het in één interview over piano ballads én hondenpoep gehad – wat wil je nou nog meer, haha?’
Interview Martijn van Stuyvenberg Foto Jean-Marc Kessely
