Ooit spaarde ik voor een fiets. Zo’n mooie Electrified S2 Van Moof stadsfiets van ruim drieduizend euro, de meest geavanceerde e-bike ter wereld. Met bewegingsdetectie, stealth-slot en een oorverdovend alarm. ‘En jij denkt dat je die fiets langer dan een week in je bezit hebt, hier in Amsterdam? Dan kan je beter een oud barrel van een junk kopen!’, kreeg ik dan te horen.
Toen ben ik maar gaan sparen voor een Rolex. Afspraak gemaakt bij Schaap en Citroën, me helemaal laten bijpraten over de wijzerplaat, de waterdichtheid en het model kast, maar Google bederfde de voorpret door me horrorverhalen voor te schotelen. Over de tourmanager van André Hazes en de afschuwelijke Rolex-rovers van Estelle Cruijff en René van Dam. Toen ben ik onmiddellijk afgehaakt. ‘Ach, een Swatch is toch ook leuk?’, kreeg ik dan te horen.
Een ‘dikke BMW’ leek me trouwens ook wel wat. Een mens mag toch dromen, nietwaar? De BMW X5 is nog steeds mijn favoriet. ‘Robuust, helder en precies’, vertelde de verkoper van BMW Amsterdam die me meteen na een proefrit een aantrekkelijk lease-contractje onder mijn neus schoof. ‘Een nieuwe auto in Amsterdam Centrum, dat is vragen om krassen, diefstal of inbraak. ‘Een betaalbare Hyundai Tucson is toch ook leuk?’, kreeg ik dan te horen.
Lees ook: Donder op met je Dry January!
En toen legde ik geld opzij voor een iPhone 11 Pro. ‘Handig voor m’n werk, 256 GB opslag, uitstekende batterijduur en de beste camera!’, vertelden ze me bij de Apple Store op het Leidseplein. Ik zag mezelf al aan de slag gaan met dat dual camera-systeem met ultragroothoeklens en nachtmodus. ‘Daar moet je niet mee op straat gaan lopen, want ze rijden op een scooter langs en grissen dat ding zo uit je handen’, kreeg ik dan te horen.
Sindsdien houd ik al mijn dromen voor mezelf en houd ik m’n geld maar op de bank. Amsterdam is er de stad niet naar om te sparen voor dure dingen. ‘En wat moet je eigenlijk ook met al die veel te dure proletengadgets die over een paar jaar niks meer waard zijn?’ dacht ik, toen ik bij de kassa van de Albert Heijn stond. ‘Spaart u voetbalplaatjes?’ vroeg de caissiere. ‘Ja, die wel!’ zei ik.
Een week later overhandigde ik deze stickers van voetbalhelden aan het neefje van de overbuurvrouw. ‘Dank u wel’, zei het ventje dankbaar. De uitdrukking op zijn gezicht was onbetaalbaar. Daar kon geen Van Moof, Rolex, BMW of iPhone 11 tegenop!
Martijn van Stuyvenberg
Hoofdredacteur Mokum Magazine
