Mijn dagelijks leven verandert af en toe in een avontuur met een sprookjesachtig karakter. Neem nu afgelopen dinsdag. Ik verzuimde tijdig mijn hofkruidenier te bellen met een verlanglijstje waarop alle ingrediรซnten voor een warme maaltijd voor drie dagen stonden. Plus flessen sap om mijn dorst te lessen, een spuitbus slagroom voor op de koffie die ik mijn bezoek altijd royaal voorzet. Niet te vergeten: de gemberkoek. Die ik naast de koffie in dikke hompen, besmeerd met roomboter, serveer. Enfin, ik was zwaar onthand. Want een tocht met de rollator en stok naar mijn grutter zat er niet in. Ik keek in mijn ijskast en zag slechts oud brood, verlopen yoghurt, een verschrompelde komkommer en een pak gekleurde vruchtenhagelslag. Bovendien zat er voor de deur van mijn ijskast op de grond een enorme grote spin. Nu is september een spinnenmaand. Van kleine spinnetjes ben ik niet bang, maar met geweldig grote 8-potige reuzespinnen heb ik niet terug. Ik pak een groot glas uit de kast om dat over deze kolossale langpoot heen te zetten.
Zo, nu kon ik mij even veilig bezinnen op een vervolgactie om deze langpoot veilig te transporteren naar โ een voor hem of haar – veilige bestemming. Ik wist uit levenslange ervaring, dat ik nu een harde ansichtkaart moest zoeken. Zodat ik deze voorzichtig onder het glas met de gevangen langpoot kon schuiven. Om dan met het glas, kaart en spin naar een open raam te rennen, waardoor ik deze in een lagergelegen struik kon laten zakken.
Maar ik durfde niet. De spin was van zulke buitenproportionele afmetingen (hij had hele lange poten), dat ik vast en zeker zou struikelen op weg naar dat raam. En dan zou de spin de benen nemen en een schuilplaats zoeken, waarschijnlijk in mijn bed. Waar moest ik dan zelf slapen? Hij moest hij dus voorlopig bij mij blijven wonen. Op de grond voor de ijskast. Tot er een sterke man of vrouw mij zou bezoeken die deze daad voor mij wilde verrichten. Het duurde nog tot de zon onderging tot mijn adjudant mij kwam bezoeken. Hoera! Voortvarend als mijn adjudant is, pakte hij een zakdoek, raapte de spin onder het glas vandaan zonder hem een poot te krenken, bracht hem naar een op de gang openstaande deur en liet de langpoot liefdevol en voorzichtig in de heg zakken.
Bovendien bracht mijn adjudant nog potten heerlijke diepgevroren zelfgemaakte auberginesoep voor mij mee. Zo mocht ik na alle spinnenoproer ook nog heerlijk eten. Mijn adjudant gaat voor zijn tweede onderscheiding, wegens het redden van een spin en een hongerig oudje. Ben je nieuwsgierig waar ik die voortreffelijke adjudant vandaan heb gehaald? Dat is nu mijn geheim!
